Wojska rosyjskie wzmocnione kompaniami piechoty mjr. Ogolina oraz oddziałem mjr. Czerniawskiego, w łącznej sile ponad 2000 żołnierzy ponownie zaatakowały powstańców gen. Jeziorańskiego rankiem 6 maja 1863 r. Dowodzone były przez płk. Miednikowa. Powstańcy również zostali doposażeni w amunicję oraz dołączyły m.in. dwa oddziały kawalerii kpt. Alberta Potockiego i Karola Sieniawskiego, a także powstańcy oddziału płk. „Lelewela”. Powstańcy wzmocnili obwarowanie obozu i zabarykadowali wszystkie drogi do obozu. Zbudowali trzy linie zasieków z rowami strzeleckimi. Wewnątrz obozu zbudowano szałasy. Rosjanie zaatakowali obóz powstańców z lewego skrzydła. Po wymianie ognia straży przednich i ostrzale artyleryjskim, Rosjanie przeszli do ataku na bagnety. Atak został odparty. Po krótkiej przerwie nastąpiły ponowne ataki. Zacięty bój trwał jeszcze kilka godzin. Rosjanom udało się zepchnąć wojska powstańcze w kierunku głównych umocnień. Jeziorański skierował w  bój posiłki gen. Śmiechowskiego, które odparły wroga. Rosjanie nie osiągnąwszy sukcesu na głównym kierunku ataku przeszli granicę austriacką i zaatakowali powstańców od tyłu. Rozpoczęła się krwawa walka na bagnety. Pod wieczór po całodziennej bitwie wojsko rosyjskie zmuszone zostało do odwrotu. Pod osłoną nocy z największą ostrożnością opuścił obozowisko, a pozostawione rozpalone ogniska miały wprowadzić w błąd nieprzyjaciela. Gdy uszli ćwierć mili, usłyszeli ostrą strzelaninę na opuszczonym obozowisku. To Miednikow natarł nocą na obóz, ale w ciemnościach Rosjanie strzelali do siebie. Na polu bitwy poległo 48 powstańców, kilkudziesięciu zostało rannych. Po stronie rosyjskiej oficjalny raport Miednikowa mówi o 25 zabitych żołnierzach, 3 rannych oficerach, (w tym śmiertelnie por. Bielewicz), o 78 rannych żołnierzach, 2 rannych dostało się do niewoli i zostało umieszczonych w Galicji oraz 15 kontuzjowanych.