25.02.1861 – Przypadająca w tym dniu trzydziesta rocznica bitwy pod Grochowem, stała się okazją do zorganizowania w Warszawie wielkiej patriotycznej manifestacji. Żandarmi na koniach brutalnie rozpędzili tłum manifestantów na Rynku Starego Miasta, wiele osób aresztowano.

27.02.1861 – Demonstracja zorganizowana przez studentów Szkoły Sztuk Pięknych i Akademii Medyko-Chirurgicznej przebiegała pod hasłami przeprowadzenia reform społecznych oraz zagwarantowania praw obywatelskich. Demonstranci domagali się uwolnienia aresztowanych podczas wcześniejszej demonstracji. Na Starym Mieście manifestacja przerodziła się w procesję religijną. Na Krakowskim Przedmieściu do uczestników manifestacji ogień otworzyło wojsko rosyjskie. Od kul żołnierzy zginęło pięciu uczestników protestu: czeladnik krawiecki Filip Adamkiewicz, uczeń gimnazjum Michał Arcichiewicz, robotnik Karol Brendel oraz dwaj ziemianie z Towarzystwa Rolniczego – Marceli Paweł Karczewski i Zdzisław Rutkowski. Ciała zamordowanych przeniesiono do Hotelu Europejskiego, gdzie odbywał się wówczas zjazd Towarzystwa Rolniczego; jego uczestnicy pełnili przy zwłokach wartę, obawiając się, że ciała wykradnie rosyjska policja. Podczas zamieszek policja oraz wojsko rosyjskie wtargnęło na tereny kościołów, w których chronili się demonstranci. Na znak protestu wkrótce je zamknięto, a na znak solidarności z katolikami rabin Izaak Kramsztyk nakazał również zamknąć wszystkie warszawskie synagogi.

Pogrzeb pięciu ofiar z 27 lutego stał się okazją do kolejnej wielkiej patriotycznej manifestacji. 2 marca 1861 r., na wezwanie arcybiskupa Antoniego Fijałkowskiego, masowo przywdziewano żałobne stroje. Taki sposób uzewnętrzniania uczuć patriotycznych rozpowszechnił się także poza Warszawą.

7.04.1861 – Na wieść o rozwiązaniu Towarzystwa Rolniczego, doszło w Warszawie do kolejnych manifestacji. 

8.04.1861 – Wielotysięczny tłum manifestantów zmierzający ze śpiewami i sztandarami Krakowskim Przedmieściem, na Placu Zamkowym zaatakowany został przez ok. 1300 żołnierzy i żandarmów rosyjskich (5 rot piechoty, 2 szwadrony jazdy). Zabitych zostało ponad sto osób, a około pięćset było rannych. Dokładna liczba ofiar jest nieznana i była utrzymana przez władze rosyjskie w tajemnicy, aby nie wywoływać paniki. Namiestnik Królestwa Polskiego Gorczakow podał w obwieszczeniu liczbę rannych żołnierzy 10, zabitych 2, ze strony ofiar 70 wziętych do niewoli, 108 rannych i 10 poległych i taką liczbę następnego dnia w nocy kazał pochować księdzu Kaczanowskiemu, naczelnemu kapelanowi armii, w rowach cytadeli przy bastionie bramy Michajłowskiej. Miastu za ich pogrzebanie kazał zapłacić 1500 rubli. 

     Wypadki warszawskie poruszyły cały naród. Cały też naród, który w jednej chwili zjednoczyła krew przelana na ulicach Warszawy, solidarnie zaprotestował przeciwko krwawemu stłumieniu religijno-patriotycznej manifestacji ludu Warszawy. Protest ten przybrał przede wszystkim formę powszechnej żałoby. Za dusze pięciu poległych w Warszawie zaczęto odprawiać w całym kraju uroczyste nabożeństwa. Udział w nabożeństwach brało całe społeczeństwo, bez względu na swoją klasową przynależność. W ten sposób cały naród protestował przeciwko przemocy zaborcy.