Za poparcie powstania styczniowego przez wielu zakonników władze rosyjskie postanowiły zlikwidować klasztory w Królestwie Polskim Car Aleksander II Romanow w dniu 8 listopada 1864 r. wydał ukaz kasacyjny. Spośród 155 klasztorów męskich z 1 635 zakonnikami i 42 klasztorów żeńskich do likwidacji przeznaczono 110 klasztorów męskich i 4 żeńskie. Pozostałe 45 klasztory męskie i 38 żeńskich podzielono na etatowe (25 męskich i 10 żeńskich) oraz ponadetatowe (20 męskich i 28 żeńskich). Klasztory etatowe posiadały najwyżej do 14 zakonników (z wyjątkiem konwentu paulinów na Jasnej Górze). Klasztory ponadetatowe nie mogły przyjmować nowicjuszy. Gdy liczba zakonników w klasztorach ponadetatowych spadała poniżej 8, ulegały one likwidacji.

     W okolicach Biłgoraja w wyniku tego ukazu kasacji uległ klasztory franciszkanów w Puszczy Solskiej i Górecku Kościelnym, dominikanów w Janowie Lubelskim i Krasnobrodzie oraz  bernardynów w Radecznicy.  

• Kalinowska Barbara, Kasata zakonów w Królestwie Polskim jako konsekwencja ich zaangażowania w powstanie styczniowe, w: „Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego” 2003, t. 17, s. 36-42.

• Kośka Małgorzata, Źródła do kasaty klasztorów w 1864 roku w zasobie Archiwum Głównego Akt Dawnych, w: „Nasza Przeszłość” 2020, t. 133, s. 115–127.